Η Μαρία Ιωαννίδου ανοίγει τα ντουλάπια της μνήμης και ξεδιπλώνει στιγμές από μια ζωή που κύλησε ανάμεσα σε σκηνές, στούντιο και μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Με τη φρεσκάδα της αφήγησης και χωρίς μελοδραματισμούς, θυμάται πρόσωπα όπως η Λαμπέτη και ο Χορν, περιγράφοντας τους ως ταλαντούχους και αντιφατικούς — «τσάκωναν αρκετά», λέει — και εξηγεί γιατί ο καθένας τους έμεινε ανεξίτηλος στη μνήμη της εποχής.
Η σχέση της με τον Βαγγέλη Σελινό σημάδεψε τα πρώτα βήματα της καριέρας της. Ο Σελινός την πρόβαλε, της έδωσε μικρούς ρόλους στις ταινίες για να γραφτεί το όνομά της, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόλις δύο χρόνια. «Δεν ταιριάζαμε», παραδέχεται, σημειώνοντας τον έντονο χαρακτήρα και το παθιασμένο στυλ ζωής του. Παρά ταύτα, ο έρωτάς της υπήρξε αληθινός και θυμάται εκείνα τα χρόνια με νοσταλγία.
Από τις πιο χαρακτηριστικές αφηγήσεις είναι η περιγραφή της συνεργασίας της με τη Ρένα Βλαχοπούλου σε μια κωμωδία — μνήμη που συνοδεύεται και από ένα περιστατικό επαγγελματικής αυστηρότητας: όταν καθυστέρησε λόγω ενός χαλαρωμένου παπουτσιού και έχασε τη σκηνή, η Ρένα την χαστούκισε μπροστά στο συνεργείο — ένα μάθημα για την επαγγελματική συνέπεια, όπως το έζησε η ίδια. Η ίδια αναγνωρίζει ότι τέτοιες εμπειρίες την σημάδεψαν.
Η εικόνα που έγινε σήμα κατατεθέν — «το κορίτσι με την τσίχλα» — την πείραξε. Αναγνωρίζει ότι επανειλημμένα δέχθηκε παρόμοιους, ελαφρούς ρόλους και μετανιώνει που δεν σταμάτησε εγκαίρως. «Έπρεπε κάπου να σταματήσω», λέει, σχολιάζοντας ότι η επαγγελματική της εικόνα πολλές φορές υπερίσχυσε της υποκριτικής της ικανότητας.
Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει απλό και καίριο σχόλιο: δύσκολη, αλλά άμεσα αγαπητή στους φίλους της — και μοναδική στην εποχή της. Για την Καρέζη και τη Ζωή Λάσκαρη επισημαίνει τις διαφορετικές τους αρετές: η Καρέζη σε άλλο ύφος, η Λάσκαρη ως «σέξι» και γοητευτική παρουσία· η ίδια μάλιστα αναφέρεται με τρυφερότητα στις κοινές τους στιγμές — ακόμη και σε χορογραφίες που έστησε η Ιωαννίδου.
Αναπολώντας την πορεία της, παραδέχεται λάθη: δεν ακολούθησε το ρεπερτόριο που θα μπορούσε να την ανεβάσει — «δεν έπαιξα Τσέχωφ», λέει με μελαγχολία — και αρνείται σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη. Θυμάται την πρόταση της Μελίνας Μερκούρη για το Εθνικό Θέατρο και την ευκαιρία που, όπως αποδίδει, τελικά δεν καρποφόρησε.
Στο προσωπικό πεδίο, η εξομολόγηση γίνεται πιο σκληρή: αναφέρεται σε πέντε αμβλώσεις και στη λύπη της που δεν έκανε παιδί — «ντροπή μου», λέει με ειλικρίνεια. Η σχέση της με τον αείμνηστο Φρέντι Γερμανό — που την στήριξε και την ενθουσίασε — παραμένει μια ξεχωριστή σελίδα: τον χαρακτηρίζει σημαντικό και γοητευτικό, και αναφέρει πως η κοινή τους ζωή άφησε ίχνη που ο σύγχρονος σύντροφός της — ο Δημήτρης — σέβεται και εκτιμά.
Με χιούμορ δεν λείπουν και οι μικρές συμβουλές που της έδωσαν — όπως να «κόψει τα μίνι», ώστε να τη θεωρούν πιο σοβαρή — αλλά και οι πικρές διαπιστώσεις για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει: «Θα μπορούσα να είμαι ακόμη πιο ψηλά», παραδέχεται.
Η Ιωαννίδου μιλάει χωρίς περιττές στομφές: για την καριέρα, τις επιλογές, τα πάθη και τις απώλειες. Το πορτρέτο που προκύπτει είναι αυτό μιας γυναίκας που έζησε έντονα, που πλαισιώθηκε από φωτεινές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, αλλά και που κουβαλά προσωπικές μετανιώσεις — επαγγελματικές και ανθρώπινες.
Στο βίντεο που συνοδεύει το άρθρο, η ίδια αφηγείται τις ιστορίες και τις αναμνήσεις με τη φωνή της — στιγμές γοήτρου, προσωπικών αποκαλύψεων και αλήθειας για μια εποχή που δεν υπάρχει πια.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi
Το Video “Μαρία Ιωαννίδου – Το «κορίτσι με την τσίχλα» που γοήτευσε τον Φρέντυ Γερμανό” αναρτήθηκε 27/09/2025 στο Youtube κανάλι ΕΡΤ Α.Ε.