Φεύγουμε για ταξίδι 1.500 μίλια — κι όμως όσα συνέβησαν μέσα σε λίγες μέρες στο Νότιο Ειρηνικό έχουν ήδη καταφέρει να συμπυκνώσουν όλη τη χαρά, τον φόβο και τις μικρές καθημερινές νίκες που σημαίνει να ταξιδεύεις με ένα σκάφος και τους δικούς σου ανθρώπους μαζί.
Ήρθαμε στην Ταϊτή λίγες μέρες πριν από την άφιξη των γονιών μου για να ετοιμάσουμε το σκάφος. Στόχος: οι τελευταίες προμήθειες, τα χαρτιά και λίγες ήρεμες βόλτες πριν ξεκινήσει το μεγάλο πέρασμα προς την Τόνγκα και, στη συνέχεια, προς τη Νέα Ζηλανδία — το πιο απαιτητικό κομμάτι του ταξιδιού. Αντί για ηρεμία, όμως, ήρθαν τα απρόοπτα: ένα πρόβλημα στο γόνατο της Βάσως που χρειάζεται ιατρική παρέμβαση και μια τρυπημένη φουσκωτή βάρκα που έπρεπε να διορθώσω μέσα στη νύχτα. Δεν ήταν κάτι που μπορούσε να περιμένει· οι γονείς έφταναν μετά από δύο ημέρες ταξιδιού από την Ελλάδα και δεν ήθελα να τους ταλαιπωρήσω παραπάνω.
Η νύχτα της επισκευής ήταν μια μικρή νίκη: με πρόχειρες επισκευές, κόλλες και λίγη επιμονή, καταφέραμε να υποδεχτούμε τους δικούς μου. Έφεραν μαζί τους την Ελλάδα σε σακούλες: φέτα, γιαούρτι, και το κλασικό φασολάκι — μικρές πολυτέλειες που σε θάλασσα όπως αυτή γίνονται τεράστιες ανακουφίσεις. Το ταξίδι ξεκίνησε: πρώτος προορισμός ο Μουρέα, για να νομίζουν, όπως είπαμε χαριτολογώντας, ότι θα πάνε διακοπές. Και μετά η θάλασσα, η ανοιχτή πορεία δυτικά και τα σύννεφα που προετοιμάζουν τις καταιγίδες του επομένου διαστήματος — η εποχή των τυφώνων πλησιάζει και τα περιθώρια παραμονής στην περιοχή στενεύουν.
Υπήρξαν και οι όμορφες στιγμές. Ψαρέψαμε έναν πραγματικό γίγαντα: κίτρινόπτερος τόνος, ίσως έξιμισι κιλά καθαρό κρέας — αρκετό για είκοσι μερίδες, έλεγα και γελούσα με τη μαγείρισσα πτυχή μου που ήδη υπολόγιζε γεύματα για ένα μήνα. Δελφίνια μας συνόδευσαν σε μια στροφή· μια φάλαινα όμως έκανε την καρδιά μου να σταματήσει: την είδα από μακριά και για λίγα λεπτά ένιωσα πως όλα εδώ έχουν άλλη κλίμακα, άλλη σημασία.
Η ζωή στις ατόλες είναι μια εμπειρία που σε επαναφέρει σε έναν άλλον χρόνο. Περπατήσαμε σε μικρά νησιά που σχεδόν κρύβονται πάνω στο νερό — αθέατα σε πολλούς χάρτες, επικίνδυνα για ακατάλληλη ναυσιπλοΐα και διάσημα για ναυάγια. Είδαμε ντόπιους τρόπους αλιείας, πέτρινες παγίδες που σχηματίζουν V και συγκεντρώνουν τα ψάρια, νυχτερινές εξορμήσεις για αστακούς με τα χέρια, και την απλότητα μιας ζωής που βασίζεται στη θάλασσα. Μας υποδέχτηκαν νησιά στα οποία φτάνεις μόνο με ιδιωτικά μέσα — και αυτό κάνει κάθε επίσκεψη ξεχωριστή για όσους δεν είναι ντόπιοι.
Υπήρχαν και δύσκολες διαβάσεις: στενά κανάλια με ρεύματα που μπορεί να σε πλευρίσουν, νύχτες που περνούσαμε ξάγρυπνοι με το σκάφος να κουνάει μανιασμένα. Είμαστε εννιά μήνες στο νερό· οι γονείς μου, παρά την καλή διάθεση, κουράστηκαν. Κάθε κούνημα, κάθε αναταραχή με φόβιζε για τη μάνα μου· φοβόμουν μήπως αυτή η εμπειρία την απομακρύνει από το να ξαναταξιδέψει. Είναι αυτό που νιώθεις όταν προσπαθείς να μοιραστείς κάτι πολύ δικό σου με ανθρώπους που αγαπάς: θέλεις να τους δώσεις την πιο όμορφη εικόνα — και νιώθεις προσωπική ευθύνη όταν οι συνθήκες δεν είναι τέλειες.
Πέρα από τις τεχνικές και τις καιρικές προκλήσεις, το ταξίδι είχε και στιγμές βαθιάς συγκίνησης και πολιτισμικής επαφής. Στην Πολυνησία ακούσαμε μύθους για τον Taroa — τη δημιουργική δύναμη που, σύμφωνα με την παράδοση, έφερε τη γη και τον ουρανό — και διαβάσαμε αποσπάσματα από τα ημερολόγια του Τζέιμς Κουκ για την πρώτη επαφή με τους ιθαγενείς. Η αφήγηση του εξερευνητή συναντά στα ημερολόγια του ταξιδιώτη την πραγματικότητα: ό,τι και να κάνεις, κάθε εξερευνητής κάποτε θα κριθεί — αλλά τα νησιά αυτά συνεχίζουν να σε μαγεύουν.
Στα Κουκ Άιλαντ και στο Niue συναντήσαμε ανθρώπους που μας έκαναν να νιώσουμε ευπρόσδεκτοι — και στο Niue, ειδικά, το θαλάσσιο τοπίο μας έκοψε την ανάσα: κοράλλια, στίγματα φωτός και μια αίσθηση κήπου από θαλάσσια λουλούδια. Η Τόνγκα, όμως, δεν μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις· το Βαβαού ήταν πιο φτωχό και πιο βρόμικο απ’ ό,τι περίμενα, και αυτή η απογοήτευση με βάρυνε, γιατί ήθελα οι γονείς μου να φύγουν γεμάτοι όμορφες εικόνες.
Και στο κέντρο όλων; Η οικογένεια. Αυτό το ταξίδι, για όλους μας, ήταν περισσότερο από γεωγραφία — ήταν θέμα σχέσεων, χρόνου, επιλογών. Σταματήσαμε να είμαστε απλώς δύο ναυτικοί με ένα σκάφος· γίναμε οικογένεια σε κίνηση, με καθημερινές φροντίδες, με μαγειρέματα κάτω από πανσέληνο, με προσωπικές ευαισθησίες και μικρές συγκινήσεις: η χαρά να βλέπεις φάλαινα, το γέλιο όταν κόβεις τόνο, η σιωπή της νύχτας στη μέση του ωκεανού.
Θα έχουμε μπροστά μας ακόμα δύσκολα περάσματα. Θα πρέπει να κινηθούμε δυτικά, να προσέξουμε τον καιρό, να σεβαστούμε τις εποχές. Αλλά το πιο σημαντικό θα μείνει: πως ένα μεγάλο ταξίδι δεν είναι μόνο το πού φτάνεις, αλλά ποιοι είναι μαζί σου όταν παίρνεις τον δρόμο. Κι αυτό το κομμάτι, όσο κι αν κουράζει, δεν το αλλάζω με τίποτα.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi
Το Video “Route 360 | Επεισόδιο 17ο” αναρτήθηκε 05/10/2025 στο Youtube κανάλι StarTvGreece