Η Ελπίδα, μια νεαρή πολιτικός μηχανικός, χάνει τη ζωή της σε ένα τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα με άλλα 56 άτομα, τα περισσότερα εξ αυτών παιδιά και φοιτητές. Η κάμερα του CNN Greece ταξιδεύει στο σημείο του δυστυχήματος, καταγράφοντας την ανθρώπινη τραγωδία και αναζητώντας δικαίωση για τα θύματα. Μετά από μία χρονική απόσταση, οι επιζώντες και οι οικείοι τους προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον πόνο και να συνεχίσουν τη ζωή τους με το κεφάλι ψηλά. Το αφιέρωμα παρουσιάζει τις πρώτες στιγμές μετά το δυστύχημα και αναδεικνύει την ανάγκη για ασφαλέστερα μέσα μεταφοράς και δικαιοσύνη για τα θύματα.
Video Transcript
Η κόρη μου δεν ήταν ούτε είκοσι χρονών. Η Ελπίδα ήταν, τελείωσε Πολιτικός Μηχανικός στην Πάτρα, αλλά επειδή ήταν ανήσυχο πνεύμα, ήθελε να έχει μία 2η υπογραφή και αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές της στο Παν/μιο στη Θεσ/κη στο τμήμα της Αρχιτεκτονικής. Στην Αθήνα είχε κατέβει για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας,
Είχαν φύγει με την κοπέλα του το Σάββατο το μεσημέρι και επέστρεφαν την Τρίτη με το βραδινό τρένο. Eκείνη τη μέρα είχαμε μιλήσει λίγο το πρωί… Κατά τις 18:40 νομίζω βρισκόμουν στον σταθμό Λαρίσης και είχα ετοιμαστεί και περίμενα το τρένο. Μετά με πήρε γύρω στις 19.30 ώρα το απόγευμα,
Που επειδή εξέταζα δεν μπόρεσα να το σηκώσω. Επιβιβαζόμαστε και κατά τις 19:20 φεύγουμε. Παιδάκι μου μη γίνει τίποτα… Στην τελευταία επικοινωνία που είχαμε στις 23:00 του είχα πει, επειδή ξέρω ότι από τη Λάρισα είναι περίπου 1-1,5 ώρα, του είχα ζητήσει να στείλει ένα μήνυμα όταν φτάσει. Το κλασικό «στείλε όταν φτάσεις».
Και μετά από περίπου 20 λεπτά γίνεται η σύγκρουση, κατά τις 23:20. Βλέπω από το παράθυρο τη λάμψη από τη φωτιά, ακούγεται πάρα πολύ δυνατός θόρυβος και σίδερα να τρίβονται μεταξύ τους Με το που έγινε το μπαμ, εγώ ξαφνιάστηκα, δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε. Νόμιζα ότι εκτροχιαστήκαμε, ότι κάτι έγινε λάθος,
Ότι βλέπω όνειρο ή αποκοιμήθηκα και είδα κάποιο εφιάλτη, δεν ξέρω. …και μετά είναι το απόλυτο κενό, δεν υπάρχει τίποτα, σκοτάδι. …και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να βρισκόμαστε χωρίς φώτα, με ένα βαγόνι εκτροχιασμένο, να κάνει ουσιαστικά, να γυρίζει, να αναποδογυρίζει και να βρισκόμαστε ξαφνικά ανάποδα, χωρίς φώτα, μέσα στη φωτιά και πολύ τραυματισμένοι.
Οπότε είχαμε δύο επιλογές. Η μία επιλογή ήταν από ένα παράθυρο που είχε σπάσει από εκεί πέρα, που ήταν αρκετά ψηλά, δεν πηδούσες, θα έσπαγες σίγουρα κάτι. Και η δεύτερη επιλογή, ήμασταν αρκετά τυχεροί, είχαν μαζευτεί τα μπάζα από τη σύγκρουση και με ένα κομμάτι λαμαρίνα πάνω ήταν ό,τι χρειαζόταν για να πηδήξουμε.
Δεχθήκαμε την πρώτη κλήση γύρω στις 23:25 αμέσως σε ελάχιστο χρόνο, υπήρξε μια κλήση μέσω του 112, η οποία υπήρχε συνακρόαση με αστυνομία και πυροσβεστική. Ήταν ένας νεαρός, πολύ ψύχραιμος, θυμάμαι τη φωνή του, που έλεγε ότι επέβαινε στο τρένο και έχει πέσει από τη γέφυρα.
Δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όντως κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει Ήμασταν το πρώτο περιπολικό που αφιχθήκαμε στο σημείο, εκεί ήταν ήδη και κάποια οχήματα της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Αντικρίσαμε αρχικά τα πίσω βαγόνια, βλέπαμε τον κόσμο ο οποίος ήταν αναστατωμένος και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από εκείνους τι έχει γίνει.
Με το που βγήκα από το τρένο και το αντίκρισα και είδα στην πραγματικότητα τι έγινε, εντάξει, η εικόνα ήταν σοκαριστική. Είδα δύο τρένα που είχαν συγκρουστεί, είδα τη φωτιά να έχει φτάσει δίπλα μου, ουσιαστικά στο δεύτερο βαγόνι εκεί πέρα που ήμουν εγώ. Εκείνη την ώρα, όπως καταλαβαίνεις, υπήρχε πανικός.
Τα ουρλιαχτά ήταν πάρα πολύ δυνατά και δεν τα έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου, το να κατεβαίνω κάτω από το βαγόνι και να βλέπω δεξιά-αριστερά ανθρώπους, όχι ακρωτηριασμένους, σπασμένα τα άκρα τους. Μία γυναίκα ειδικά μπορούσε να κουνήσει μόνο το στόμα της. Ήταν πάρα πολύ θλιβερό.
Ήταν ένα τοπίο γεμάτο τραυματισμένους, γεμάτο άτομα που είχαν εκσφενδονιστεί από τα παράθυρα, από τη σύγκρουση. Και γενικά πολύ σκληρές εικόνες. Κινηθήκαμε στα μπροστινά βαγόνια της αμαξοστοιχίας, όπου είδαμε στο οδόστρωμα παντού διαλυμένες λαμαρίνες από τις αμαξοστοιχίες. Εκεί αντιληφθήκαμε ότι το δυστύχημα είναι μεγάλο και ότι είναι αρκετά σοβαρό από ότι πιστεύαμε.
Στις 23:40 – 23:45 ενημερώθηκα και αμέσως επικοινώνησα με τον συνάδελφο στην αυτοδιοίκηση, τον Περιφερειάρχη τον κ. Αγοραστό, για να συντονίσουμε τις δραστηριότητές μας προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις αυτού του ατυχήματος στο γρηγορότερο δυνατόν χρόνο. Σε 2-3 λεπτά ενημερώθηκε άμεσα ο γιατρός, πρώτα, της βάρδιας, ενημερώθηκε ο διευθυντής μας
Και ο υπεύθυνος του προσωπικού, του γραφείου κίνησης, για να αρχίσει να φέρνει πληρώματα. Η επόμενη κίνηση, πριν φτάσουν τα πληρώματα, στο πεντάλεπτο ήταν να ενημερωθεί ο ΟΣΕ, έτσι ώστε να κλείσει το ρεύμα, για να μην κινδυνεύσουν οι συνάδελφοι.
23:45, σχεδόν είμαι σίγουρη ότι ενημερώσαμε το Πανεπιστημιακό και 2 λεπτά (23:47), δηλαδή πολύ άμεσα, ανοίξαμε και το παλιό. Το πρώτο μισάωρο, ίσως και λίγο αργότερα, στο σημείο υπήρχαν γύρω στα 18 ασθενοφόρα και μετά από μία μισή ώρα περίπου υπήρχαν στο σύνολο 40 ασθενοφόρα τα οποία επιχειρούσαν από όλες τις περιοχές τις γύρω περιοχές.
Τα πρώτα ασθενοφόρα ήταν 12 παρά κάτι και οι συγγενείς ήρθαν γύρω στις 12, οι πρώτοι συγγενείς. Θυμάμαι ότι σκεπάζαμε τα σώματα να μην κρυώσουν λόγω του κρύου. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε να προσφέρουμε βοήθεια. Ζητήθηκε βοήθεια από τα παιδιά και σε αυτό ήταν πολύ…
Ήταν παιδιά στην ηλικία τους ας πούμε, τώρα σόρρυ αλλά… Εκεί πρέπει να ήταν γύρω στις 12 και κάτι, 00:05, 00:10, μέχρι να έρθουν και τα ασθενοφόρα, να έρθει και η αστυνομία και να παίρνουν σιγά-σιγά, με σειρά προτεραιότητας, από τον πιο χτυπημένο μέχρι τον λιγότερο χτυπημένο,
Για να πηγαίνουν στα νοσοκομεία της Λάρισας και να φροντίζουν τα παιδιά. Στο νοσοκομείο, λοιπόν, βρέθηκα στις 12, 12 και. Η πρώτη εικόνα ήταν η μεγάλη ανησυχία των γιατρών, στους οποίους γίνονταν τηλέφωνα ότι πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, δυστύχημα, το οποίο θα δημιουργούσε προβλήματα
Και στα νοσοκομεία, διότι θα έρχονταν πάρα πολύς κόσμος χωρίς να είναι ακόμα γνωστό, πόσοι θα ήταν οι άνθρωποι οι οποίοι θα κατέληγαν εκεί με έναν κάποιο τρόπο, είτε τραυματίες, είτε ακόμα χειρότερα νεκροί. Σκεφτείτε ότι, σε χρονικό διάστημα 1 με 1,5 ώρας, διακομίσθηκαν στο νοσοκομείο 38 ασθενείς,
Πολυτραυματίες, πολυκαταγματίες, οι οποίοι έπρεπε να υποβληθούν σε άμεση αξιολόγηση Δωδεκάμισι η ώρα περίπου, μία παρά, γίνεται μία αναταραχή. Καλούν όλους τους γιατρούς των νοσοκομείων να μπουν μέσα, να είναι στα επείγοντα, να δέχονται κόσμο και ξεκινάει να έρχεται ο μακάβριος αριθμός των θυμάτων.
Δυστυχώς, από κάποια στιγμή και μετά, τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ έπαψαν να έρχονται με τη σειρήνα να ακούγεται, και καταλάβαμε όλοι ότι πλέον είχαμε νεκρούς. Υπολογίζω ότι ήταν γύρω στη μία η ώρα τα ξημερώματα που ήρθε το πρώτο ασθενοφόρο χωρίς σειρήνα. Ξεκινάει η πληροφορία για δύο νεκρούς, σκεφτόμαστε ότι είναι το πρωτοσέλιδο αύριο,
Είναι κάτι φοβερό και τα λοιπά. Η ώρα πάει περίπου μία τη νύχτα, οι πληροφορίες που έρχονται από τα επείγοντα μιλάνε για ανθρώπους που έχουν χάσει τα μέλη τους, μιλάνε για περισσότερους νεκρούς και τότε αρχίζουμε να συγκλονιζόμαστε και εμείς.
Και αρχίζει, μιάμιση, δύο η ώρα, ο αριθμός των νεκρών να αυξάνεται πάρα πάρα πολύ γρήγορα. Να έρχονται τρεις από το Γενικό Νοσοκομείο, τέσσερις από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εφτά από το Γενικό Νοσοκομείο, εννιά από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το πράγμα έχει ξεφύγει.
Ασθενοφόρα, τα οποία κατέβαζαν σάκους πια, όχι τραυματίες, άρα νεκρούς ανθρώπους, νεκρά νέα παιδιά, μια βουβαμάρα παντού και στους γιατρούς και σε όσους παρακολουθούσαν τις εικόνες αυτές, οι οποίες εικόνες συνοδεύτηκαν εκείνη τη στιγμή και από το ξεκίνημα της έλευσης συγγενών των ανθρώπων αυτών. Ξεκινήσαμε στις 23:55 – 00:00, αν θυμάμαι καλά, ήμασταν στο αυτοκίνητο,
Και γύρω στις 2 και κάτι, 02:10, περάσαμε απ’ την Εθνική, απ’ τον τόπο του δυστυχήματος και είδαμε ότι ακόμα έκαιγε φωτιά. και μετά μας κατηύθυναν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας. Εκεί πρέπει να φτάσαμε γύρω στις 02:30, 3 παρά τέταρτο, κάπου εκεί. Ήταν μία εικόνα αλλοφροσύνης, στην κυριολεξία.
Αυτοκίνητα, τα οποία φρενάριζαν και με έναν τρόπο που κινδύνευες, κινδύνευαν να χτυπήσουν κάποιον άνθρωπο. Άνθρωποι οι οποίοι πετάγονταν από τα αυτοκίνητα και έτρεχαν και κρεμνιόνταν στα ασθενοφόρα για να δουν αν τυχόν υπάρχει ο δικός τους άνθρωπος εκεί. Στις 4 περίπου τη νύχτα, μου τηλεφωνεί ο μικρότερος γιος μου, ο Κωνσταντίνος,
Και μου λέει «Πατέρα, η Ελπίδα δεν απαντάει στο κινητό» «Ώπα», λέω, «Γιατί να απαντήσει;», «Λέει, δεν ξέρεις εσύ τίποτα;», λέω «Τι θα έπρεπε να ξέρω;» Μου λέει «Συγκρούστηκαν δύο τρένα και μάλλον μέσα εκεί ήταν η Ελπίδα». Αρχίζω να ντύνομαι και θυμάμαι ότι το πόδι μου έτρεμε τόσο πολύ
Που δεν έβρισκα το μπατζάκι από το παντελόνι για να το φορέσω. Στο αμφιθέατρο έπρεπε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση, για να μην αναζητούν μέσα στο νοσοκομείο πληροφορίες αλλά οι πληροφορίες να φτάνουν γρήγορα και να περιμένουν όλοι από εκεί να πάρουν την πληροφορία, έτσι ώστε να λειτουργεί το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών.
Μας μάζεψαν στο αμφιθέατρο, φώναζαν ονόματα των τραυματιών και σε ποιο νοσοκομείο είναι και εγώ περίμενα καρτερικά. Διάβαζαν πολλά ονόματα, ο γιος μας δεν ήταν μέσα όμως. Κάποια στιγμή, μας είπαν δεν έχουν άλλους τραυματίες, οι υπόλοιποι έχουν σκοτωθεί. Και τότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι μάλλον δεν θα τον δούμε ξανά.
Όσο περνούσαν οι ώρες, οι ελπίδες μας μειώνονταν. Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Και εδώ βλέπεις με μεγάλη λεπτομέρεια τα ανθρώπινα συναισθήματα. Κάποιοι άνθρωποι ψύχραιμοι, όπως συγκεκριμένα κάποιος καθηγητής κτηνιατρικής της Θεσσαλονίκης,
Που όταν έμαθε ότι είμαι ο δήμαρχος της πόλης, με πλησίασε για να μου πει ποια θα ήταν η διαδικασία αν τη γνωρίζω και πώς θα μάθει ο ίδιος τι έγινε το παιδί του, αν είναι στους τραυματίες ή όχι. Είχα πάρα πολλή ένταση και όταν άρχισα να βλέπω στην τηλεόραση,
Γιατί εμείς δεν είχαμε την αίσθηση ακριβώς τι συμβαίνει, είχαμε τις περιγραφές των συναδέλφων που ερχόντουσαν, είχαμε τη μυρωδιά, δεν ξέρω αν εσείς δεν μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε, τα παιδιά μύριζαν σαν πυρακτωμένο σίδερο Η μεταφορά της εικόνας του λιωμένου σίδερου ή το να ακούς μεταφορικά τις κραυγές ασθενών
-είτε λόγω πόνου είτε λόγω σοκ που υπέστησαν αναζητώντας κάποιον γνωστό τους ή να καταλάβουν τι έγινε- ή η αίσθηση της μυρωδιάς του καμένου, που το κάνεις αμέσως εικόνα, νομίζω ήταν συγκλονιστικές εικόνες, τις οποίες ευχόμαστε όλοι να μην ξαναζήσουμε.
Άλλο να έχεις τις περιγραφές και άλλο να το βλέπεις και ακόμα πιο τραγικό ήταν όταν άρχισα να βλέπω τα πρόσωπα, γιατί κάποια από τα ονόματα αυτά τα είχα γράψει σε κάρτες, οπότε νομίζω αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο, ένας επιστήμονας υγείας παρόλα όσα έχει περάσει να αντέξει
Σε αυτές τις συνθήκες και είδα και γιατρούς να «σπάνε», είδα να δακρύζουν. Εγώ πήγα στη Λάρισα το πρωί της επόμενης μέρας. Πήγα στο νοσοκομείο, παρόλο που μου είχαν πει τη λίστα από το τηλέφωνο, ήθελα να ακούσω, μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος, ήθελα να δω τη λίστα με τα μάτια μου.
Και ουσιαστικά μας επιβεβαίωσαν ότι δεν είναι στους τραυματίες. Οπότε έπρεπε να περιμένουμε ταυτοποίηση. Η ταυτοποίηση λάβαμε ένα τηλεφώνημα την Παρασκευή το βράδυ, ότι μάλλον ταυτοποιήθηκε. Μας είπανε κάντε λίγο υπομονή γιατί ακόμη ψάχνουμε για να σας παραδώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε.
Με το πρώτο φως της ημέρας, οι πυροσβέστες και τα σώματα ασφαλείας έκαναν τη δουλειά τους, με τους ανθρώπους που εντοπίζανε, με ανθρώπινα μέλη, ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ακόμα και αυτό που έβλεπες, την ώρα που ο γερανός σήκωσε το βαγόνι,
Το διαλυμένο βαγόνι και το έβλεπες ψηλά στον αέρα, έλεγες δεν μπορεί να είναι βαγόνι αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να είναι βαγόνι αυτό. Είναι κάτι άλλο που απλά έγινε μία μπάλα από σίδερα. Tις πρώτες μέρες, παρατηρήθηκε μία βιασύνη, μία σπουδή στο να τελειώνουμε,
Να βρούμε τα θύματα και να τελειώνουμε με ό,τι έχει σχέση με το δυστύχημα. Έτσι, πριν ακόμα ταυτοποιηθούν όλα τα άτομα και γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα άτομο που δεν βρέθηκε, που εξαϋλώθηκε, ξεκίνησαν να μεταφέρουν τα βαγόνια και ξεκίνησε αυτό που εμείς αποκαλούμε «μπάζωμα».
Την πρώτη φορά που ένιωσα πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί, ήταν τη Μεγάλη Παρασκευή. που ήταν μια απίστευτα δύσκολη μέρα για μένα, και πάλι ακόμη και τώρα με τη δουλειά μου και τα λοιπά δεν το έχω 100% νιώσει. Οι γιορτές είναι οι μέρες που είναι πιο επώδυνες,
Γιατί πραγματικά εκεί νιώθεις ότι σου λείπει, γιατί μου λείπει, α γιατί έχει πεθάνει. Δεν θα μπορέσουμε εύκολα να ξεφύγουμε απ’ αυτή την… Πάντα θα έχουμε μία φωτιά μέσα μας να καίει λίγο. Όσο πλησιάζουμε προς το έτος… …δεν ξέρω …δεν ξέρω, δεν θέλω… προσπαθώ να το αποφύγω σαν σκέψη.
Δεν περνάει ημέρα που να μην κλάψουμε μερικές φορές. Έναν χρόνο μετά το συμβάν αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι οι εικόνες, οι αναμνήσεις και οι πρώτες στιγμές από το ατύχημα. Δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου αυτές. Γιατί δεν έμεινε αναλλοίωτος ο χώρος; Ξέρουμε ότι, σε κάθε χώρο εγκλήματος,
Μπαίνουν ταινίες γύρω-γύρω και παραμένει μη προσβάσιμος από άτομα που δεν έχουν άδεια. Ένα γιατί που θαρρώ πως και αυτή τη στιγμή ακόμη δεν έχει απαντηθεί με έναν κάποιο τρόπο και γιατί οι ψυχές αυτών των ανθρώπων πράγματι ζητούν δικαίωση.
Η δικαίωση για μένα δεν είναι να τιμωρηθούν μόνο οι ένοχοι, αυτό σε μία πολιτισμένη χώρα γίνεται αυτόματα, δεν πρέπει να το παρακαλάω και ούτε θα εκπλαγώ αν συμβεί, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό. Για μένα δικαίωση θα είναι να μην ξανασυμβεί αυτό το πράγμα.
Να γίνει ο σιδηρόδρομος το πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης για όλους. Και επίσης η παραδειγματική τιμωρία αυτών, γιατί πιστεύω ότι αυτό που έγινε με τον σιδηρόδρομο, συμβαίνει παντού, σε όλες τις υπηρεσίες. Η αγωνία που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι η δίκη και η τιμωρία των ενόχων,
Η οποία δεν αφορά 2 άτομα και 4 και 5. Αφορά πάρα πολλούς, γιατί η μισή Ελλάδα είναι μπλεγμένη μέσα στον ελληνικό σιδηρόδρομο και το ατύχημα αυτό. Υπάρχουν όμως εγκλήματα που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν με κανέναν τρόπο. Και αυτό είναι ένα από αυτά.
57 άτομα, εκ των οποίων τα περισσότερα παιδιά, εκ των οποίων οι περισσότεροι φοιτητές, εκ των οποίων οι περισσότεροι το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό το πράγμα θα χρειαστεί πάρα πολύ κόπο απ’ την Πολιτεία για να μας το σβήσει απ’ τον εγκέφαλό μας.
Η σκέψη ότι δεν υπάρχει ο Γιώργος, ότι δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ, είναι μία θηλιά, είναι μία μέγγενη. Βέβαια, η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Και, αν ζούσε το παιδάκι μου, επειδή ήταν εξωστρεφής χαρακτήρας και άκρως δημιουργικό, θα μου έλεγε, πατέρα, το κεφάλι ψηλά και προχώρα στη ζωή. Εμείς θα προχωρήσουμε.
Εκείνο, όμως, δεν θα δει τον ήλιο αύριο, δυστυχώς.
Το Video “28/02/23 23:22 «Στείλε όταν φτάσεις» | CNN Greece” αναρτήθηκε 27/02/2024 στο Youtube κανάλι CNN Greece