Γνωρίζατε ότι το χαμόγελο θεωρούνταν ηλίθιο και ενέργεια της κατώτερης τάξης από το 1800 έως το 1900;
Κοιτάζοντας φωτογραφίες πορτρέτων από το παρελθόν, ίσως παρατηρήσετε μια κοινή τάση. Οι πρώτες φωτογραφίες πορτραίτων συχνά απεικονίζουν ενήλικες και παιδιά που φαίνονται σοβαροί και δεν χαμογελούν. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί ακόμη και σε φωτογραφίες γάμων και γιορτών, όπου περιμένετε ευτυχία και χαρά. Αυτό θα το παρατηρήσετε κυρίως σε πορτραίτα που τραβήχτηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα και καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν χαμογελούσαν μπροστά στην κάμερα; Υπάρχουν πολλές θεωρίες και σκέψεις σχετικά με το γιατί οι άνθρωποι στερούνται εκφράσεων χαράς στις φωτογραφίες.
Σε αυτό το βίντεο, θα εξετάσουμε την ιστορία της φωτογραφίας και τις παραδόσεις σχετικά με την προσωπογραφία.
Με τις πρώτες φωτογραφικές μηχανές τα πορτραίτα ήταν δύσκολο να αποτυπωθούν.
Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους είναι ότι οι φωτογραφίες έπαιρναν πολύ χρόνο για να εμφανιστούν. Οι πρώτες φωτογραφικές μηχανές δεν ήταν τόσο άμεσες όσο η λήψη μιας φωτογραφίας με το τηλέφωνό σας σήμερα. Οι φωτογραφίες χρειάζονταν χρόνο για να εκτεθούν, πράγμα που σημαίνει ότι το θέμα έπρεπε να κάθεται ακίνητο για αρκετή ώρα.
Κατά μέσο όρο, οι πρώτες φωτογραφικές μηχανές χρειάζονταν περίπου 20 λεπτά για να τραβήξουν μια φωτογραφία. Το θέμα έπρεπε να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο ακίνητο για να πάρει την καλύτερη δυνατή ποιότητα φωτογραφίας. Η κίνηση θα προκαλούσε θόλωση της φωτογραφίας και το πρόσωπο θα ήταν εκτός εστίασης. Ως εκ τούτου, το να κάθεσαι με χαλαρό πρόσωπο αντί να κρατάς ένα χαμόγελο για 20 λεπτά ήταν πιο εύκολο.
Αλλά αυτός δεν ήταν ο μόνος παράγοντας, καθώς η ποιότητα των φωτογραφικών μηχανών αυξανόταν με την πάροδο των ετών και, μέχρι το 1900, είχε γίνει πολύ προηγμένη για την εποχή. Μέχρι το 1900, οι φωτογραφικές μηχανές μπορούσαν να τραβήξουν μια φωτογραφία σε περίπου 20 δευτερόλεπτα. Η παρουσίαση της Μπράουνι και άλλων φωτογραφικών μηχανών μείωσε τους χρόνους έκθεσης, πράγμα που σήμαινε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να διατηρήσουν ένα χαμόγελο. Ήταν αργές για τα σημερινά δεδομένα, αλλά γρήγορες για την εποχή.
Η φωτογραφία πορτραίτου θεωρήθηκε αρχικά ως μια εναλλακτική μορφή τέχνης στη ζωγραφική.
Οι φωτογραφίες ήταν μια εναλλακτική λύση στην τέχνη
Υπάρχουν επίσης δεσμοί με την ιδέα ότι τα πορτραίτα αποτελούν μια ιδιαίτερη στιγμή για την καταγραφή της ύπαρξης ενός ατόμου. Πριν από τις φωτογραφικές μηχανές, αυτό θα γινόταν με το χέρι, κάτι που θα έπαιρνε ώρες. Η ιδέα να γίνει ένα πορτραίτο συνδεόταν με μια ειδική περίσταση, είτε για να τιμήσει κανείς ένα γεγονός γενεθλίων, ένα επίτευγμα ή μια γιορτή.
Η ιδέα ενός πορτρέτου ήταν να αφιερωθεί χρόνος για να αποτυπωθεί η σημαντική στιγμή. Αυτή η παράδοση μεταβιβάστηκε ακόμη και όταν μπήκαν στο παιχνίδι οι φωτογραφικές μηχανές. Πιστεύεται ότι οι άνθρωποι της εποχής μετέφεραν αυτή τη νοοτροπία ότι πρόκειται για μια σοβαρή και σημαντική στιγμή ακόμη και όταν εμφανίστηκε η φωτογραφία.
Η βικτοριανή εμμονή με τα πορτρέτα των νεκρών.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο βλέπετε τους ανθρώπους να φαίνονται σοβαροί μπορεί να είναι η βικτοριανή παράδοση της φωτογράφησης των νεκρών. Οι φωτογραφικές μηχανές έκαναν τη δυνατότητα λήψης φωτογραφιών πιο προσιτή και πιο εύχρηστη. Στη βικτοριανή εποχή, έγινε όλο και πιο δημοφιλής η φωτογράφηση των νεκρών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με σήμερα, οι φωτογραφίες θεωρούνταν ένας τρόπος να αποτυπωθεί μια “παγωμένη παρουσίαση” ενός προσώπου. Σε αντίθεση με τον σημερινό συνειρμό της φωτογραφίας που χρησιμοποιείται για την αποτύπωση μιας στιγμής στον χρόνο.
Μόλις ένα αγαπημένο πρόσωπο πέθαινε, ντυνόταν στα μαύρα και τοποθετούνταν όρθιο για να φωτογραφηθεί. Αυτή ήταν μια μορφή διαδικασίας τεκμηρίωσης και θεωρήθηκε ως πέρασμα στην αθανασία. Αυτά τα πορτραίτα θεωρούνται συχνά ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι συνδέουν κάποια από τα πρώτα πορτραίτα της φωτογραφίας με τη σοβαρότητα. Ωστόσο, οι φωτογραφίες ήταν απλώς ένα στυλ προσωπογραφίας.
Το χαμόγελο αποδοκιμάστηκε από το 1800 έως το 1900.
Εκτός από το ασυνήθιστο ενδιαφέρον τους για τη φωτογράφηση των νεκρών, οι Βικτωριανοί και οι Εδουαρδιανοί αποδοκίμαζαν το χαμόγελο. Εκείνη την εποχή, το χαμόγελο θεωρούνταν ηλίθιο και πράξη της κατώτερης τάξης. Το να είναι κανείς σοβαρός και να κρατάει ίσιο πρόσωπο θεωρούνταν η πιο ισχυρή και κομψή έκφραση του προσώπου.
Παρόλο που δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί αυτή η θεωρία, μπορεί κανείς να τη μάθει μέσα από ιστορικά κείμενα και έγγραφα. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη πιθανότητα, επειδή κανείς δεν χαμογελούσε για φωτογραφίες. Θεωρούνταν ανόητο να χαμογελά κανείς, οπότε το να δείχνει κανείς σοβαρός ήταν σημαντικό στα πορτρέτα. Γενικά, οι άνθρωποι δεν χαμογελούν στις παλιές φωτογραφίες για διάφορους λόγους. Αυτή η κοινή τάση συνδέεται με αυτό που ήταν αποδεκτό εκείνη την εποχή και με τεχνικά εμπόδια. Το χαμόγελο στη φωτογραφία και στα πορτραίτα ήταν αρχικά πρόκληση λόγω του χρόνου που χρειαζόταν για να αποτυπωθεί μια εικόνα.
Πηγές:
Time
Vox
Το Video “Γιατί κανείς δεν χαμογελά στις παλιές φωτογραφίες; // Άκου να δεις!” έχει προβληθεί 21903 φορές με 613 Likes & ενσωματώθηκε απο το κανάλι Άκου να δεις!. Δείτε το στο Youtube εδώ