Ο Χριστιανισμός, παραδοσιακά, έχει μιλήσει εκτενώς για τους αμαρτωλούς. Τον τέταρτο αιώνα, η Εκκλησία προσδιόρισε τις «επτά θανάσιμες αμαρτίες»: αδυναμίες του χαρακτήρα που έπρεπε να καταδικάζονται ιδιαίτερα και να αποφεύγονται από όλους τους ενάρετους ανθρώπους. Αυτές ήταν: η Υπερηφάνεια (το να είναι κανείς σνομπ και αλαζόνας), ο Φθόνος, η Οργή (το να θυμώνει κανείς υπερβολικά), η Λαιμαργία (το να τρώει κανείς υπερβολικά), η Λαγνεία (η επιθυμία για συχνές και επιπόλαιες σεξουαλικές σχέσεις), η Οκνηρία (τεμπελιά) και τέλος η Απληστία. Ο Χριστιανισμός θεωρούσε αυτά τα ελαττώματα σοβαρά σφάλματα της ψυχής, τα οποία καθιστούσαν ένα άτομο άξιο επίπληξης και τιμωρίας. Ο ίδιος ο Θεός, κατά την Ημέρα της Κρίσης, θα ήταν αμείλικτος με τους αμαρτωλούς και θα τους έστελνε να περάσουν χιλιετίες στα πιο σκοτεινά και βασανιστικά μέρη του Καθαρτηρίου.
Σήμερα μπορεί να μη χρησιμοποιούμε ακριβώς αυτούς τους παραδοσιακούς, θεολογικούς όρους και να μην φανταζόμαστε τον Δημιουργό του Σύμπαντος ως κάποιον που οργανώνει τιμωρίες για τους ανθρώπους μετά θάνατον. Ωστόσο, στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουμε τις αδυναμίες του χαρακτήρα και αντιδρούμε στις λιγότερο ευχάριστες πλευρές των ανθρώπων, τόσο στον διαδικτυακό όσο και στον πραγματικό κόσμο, συχνά διατηρούμε μια εξίσου καταδικαστική και ανελαστική στάση. Μπορεί να πιστεύουμε ότι με τη σκληρότητά μας βοηθάμε την ανθρωπότητα να βελτιωθεί. Αν όμως αυτός είναι πράγματι ο στόχος μας, τότε αξίζει να ξεπεράσουμε την απλή καταδίκη και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι πραγματικά κινεί τους ανθρώπους στις πιο μετανιωμένες τους στιγμές.
Εδώ συναντάμε μια απροσδόκητη αλήθεια: η συμπεριφορά που αποκαλούμε «αμαρτωλή» δεν είναι ποτέ απλώς αυτό. Αποτελεί μια άτυχη πρώτη αντίδραση στη δυσκολία και την ψυχική οδύνη, η οποία, αν κατανοηθεί σωστά, καθοδηγηθεί και συγχωρεθεί, μπορεί να ανακατευθυνθεί προς πιο ευγενείς σκοπούς. Δεν είμαστε κακοί• απλώς πονάμε πολύ σε διάφορους τομείς της ζωής μας. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, καθεμία από τις επτά αμαρτίες ξεχωριστά.
Υπερηφάνεια: Μπορεί να φαίνεται ότι καυχιόμαστε και επιδεικνυόμαστε επειδή είμαστε υπερβολικά ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Η καυχησιολογία είναι πάντα μια αντίδραση στο αίσθημα της αορατότητας. Νιώθουμε έντονη ανάγκη να προβάλλουμε τη σημασία μας, επειδή στο βάθος αμφισβητούμε ακόμη και το δικαίωμά μας να υπάρχουμε. Θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι οι άλλοι θα μας κρίνουν αρνητικά, εκτός αν επιβληθούμε άμεσα και δραματικά με την «μεγαλοσύνη» μας. Γι’ αυτό οι υπερήφανοι άνθρωποι δεν χρειάζονται να τους πουν ότι είναι απαίσιοι• αυτό ακριβώς πιστεύουν ήδη κρυφά για τον εαυτό τους. Χρειάζονται ενθάρρυνση ώστε να νιώσουν μια πιο αυθεντική υπερηφάνεια για τα πραγματικά τους προτερήματα, ώστε να απαλλαγούν από τη μανιακή ανάγκη να τα διαφημίζουν συνεχώς.
Φθόνος: Ο φθόνος είναι ένας άχαρος τρόπος να αντιμετωπίζουμε μια ιδέα που, σε άλλα πλαίσια, είναι θεμελιώδης για την υγιή φιλοδοξία και τη σεμνότητα: ότι είμαστε ατελείς και χρειαζόμαστε βελτίωση. Ο φθόνος γεννιέται από τη σωστή διαπίστωση ότι οι άλλοι έχουν κάτι να μας διδάξουν, αναμεμειγμένη όμως με σύγχυση και πανικό σχετικά με το τι ακριβώς είναι αυτό. Ιδανικά, ο φθόνος θα έπρεπε να λειτουργεί ως δάσκαλός μας. Να τον παρατηρούμε, να αποκωδικοποιούμε τα μπερδεμένα του μηνύματα και να τα χρησιμοποιούμε για να βρούμε την κατεύθυνση και τον σκοπό μας. Η λύση δεν είναι να νιώθουμε ενοχές για τις φθονερές μας επιθέσεις, αλλά να βοηθηθούμε να κατανοήσουμε τι πραγματικά λείπει από τη ζωή μας.
Οργή: Τα σκληρά και κακόβουλα λόγια που λέμε όταν είμαστε θυμωμένοι σχεδόν ποτέ δεν τα εννοούμε πραγματικά. Είναι αποτέλεσμα πανικού και άγχους. Αποκαλούμε κάποιον ανόητο επειδή εκείνη τη στιγμή φοβόμαστε τρομερά. Φωνάζουμε γιατί νιώθουμε πως παλεύουμε για τη ζωή μας. Αντί, λοιπόν, να μας υπενθυμίζουν συνεχώς πόσο απαίσιο είναι να θυμώνουμε (κάτι που ήδη γνωρίζουμε), χρειαζόμαστε κάποιον που να κατανοεί τους βαθύτερους φόβους μας. Το «πρέπει να φοβάσαι» είναι η πιο καλοσυνάτη αλλά και η πιο αποτελεσματική απάντηση σε κάθε ξέσπασμα θυμού, γιατί αγγίζει την πραγματική αιτία. Χρειαζόμαστε κατανόηση για την ευθραυστότητά μας, όχι επιπλήξεις για τις κραυγές μας.
Λαιμαργία: Τρώμε υπερβολικά όχι επειδή είμαστε άπληστοι, αλλά επειδή λιμοκτονούμε συναισθηματικά. Θέλουμε αγάπη πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θερμίδες, απλώς δεν ξέρουμε πώς να τη βρούμε. Επομένως, η λύση δεν είναι να μας λένε να τρώμε λιγότερο, όπως προτείνουν οι διαιτολόγοι και οι θεολόγοι, αλλά να μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε νέες πηγές καλοσύνης, ασφάλειας και συναισθηματικής σύνδεσης. Η όρεξή μας δεν είναι κακή από τη φύση της• απλώς δεν έχει βρει τον σωστό στόχο. Το παραπανίσιο βάρος μας είναι σύμβολο μιας βαθιάς συναισθηματικής στέρησης.
Το Video “Οι Επτά Θανάσιμες Αμαρτίες // Άκου να δεις!” αναρτήθηκε 22/12/2025 στο Youtube κανάλι Άκου να δεις!