Δεν πρόκειται κυρίως για ένα δικαστικό ζήτημα. Είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό και κοινωνικό. Χιλιάδες πολίτες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη ζητώντας από τις τράπεζες και τα παρατραπεζικά σχήματα να σταματήσουν την τοκογλυφία και να εφαρμοστεί ο νόμος Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Ωστόσο, η υπόθεση παραμένει μπλοκαρισμένη.
Σε πρώτο και δεύτερο βαθμό οι περισσότερες προσφυγές δικαιώθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, ο Άρειος Πάγος –μετά από ενέργειες των ενδιαφερομένων τραπεζικών ιδρυμάτων– κρατάει επί μήνες σε αναμονή μια κρίσιμη απόφαση. Στην προηγούμενη σύνθεση του ανώτατου δικαστηρίου η εισαγγελέας Γεωργία Αδειλίνη είχε εισηγηθεί την αποδοχή των νομικών επιχειρημάτων των δανειοληπτών. Η νέα σύνθεση, σύμφωνα με πληροφορίες, επανεξετάζει το θέμα, καθώς οι τράπεζες και τα funds υποστηρίζουν ότι κινδυνεύουν να χάσουν περίπου 1 δισ. ευρώ.
Είναι όμως ρεαλιστικός αυτός ο ισχυρισμός; Η εικόνα δείχνει κάτι διαφορετικό. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εμφάνισε υπερκέρδη, με 2,5 δισ. ευρώ μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2025, εκμεταλλευόμενο τις διακυμάνσεις επιτοκίων και άλλα χρηματοοικονομικά εργαλεία. Υπενθυμίζεται ότι κατά τις ανακεφαλαιοποιήσεις, στο απόγειο της κρίσης, οι τράπεζες ενισχύθηκαν από δημόσιους πόρους. Παρ’ όλα αυτά τώρα παρουσιάζονται ως θύματα «ασιτίας».
Τα funds, από την πλευρά τους, αγόρασαν «κόκκινα» δάνεια στο ένα τέταρτο ή και λιγότερο της ονομαστικής αξίας τους και στη συνέχεια απαιτούν από τον δανειολήπτη τα ποσά που αυτά ορίζουν, απειλώντας με πλειστηριασμούς. Χωρίς αυστηρή εποπτεία από την Τράπεζα της Ελλάδας, όπως έχει καταγγείλει και η Λούκα Κατσέλη, εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα έχουν αλλάξει χέρια. Η εκτίμηση είναι ότι περί τα 760.000 ακίνητα πέρασαν σε αυτά τα σχήματα, χωρίς να υπάρξει μαζική ανησυχία από τους αρμόδιους – ενώ οι αγορές και κάποιοι επενδυτές κερδίζουν.
Οι τράπεζες εμφανίζονται αθώες, υποστηρίζοντας ότι εξαπατήθηκαν από δανειολήπτες που λειτούργησαν συντονισμένα. Αγνοούν όμως ότι οι ίδιες, με την πολιτική και την παρότρυνση προηγούμενων κυβερνήσεων, προώθησαν την πιστοδότηση στο κοινό. Οι συνέπειες για τους πολίτες ήταν συντριπτικές: πολλοί έχασαν την οικονομική τους σταθερότητα και, σε πολλούς περιπτώσεις, την κατοικία τους. Οι εξώσεις και οι αρπαγές σπιτιών συνεχίζονται.
Η κυβέρνηση, σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσε να νομοθετήσει άμεσα για την προστασία των δανειοληπτών —όχι από φιλανθρωπία, αλλά για να διασφαλίσει το κράτος και τους φορολογούμενους που στήριξαν στο παρελθόν το τραπεζικό σύστημα. Αντίθετα, παραμένει αδρανής, ενώ ο Άρειος Πάγος δείχνει να επιτείνει την καθυστέρηση. Στον δημόσιο διάλογο ακούγονται επίσης υποψίες ότι η πολιτική δύναμη που κυβερνά έχει στενές σχέσεις με το τραπεζικό σύστημα, πράγμα που περιπλέκει ακόμη περισσότερο την παρέμβαση υπέρ των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς νομικό: αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λειτουργία των θεσμών και την προστασία της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα δείξουν αν το κράτος επιλέγει να προστατεύσει τους πολίτες ή να συνεχίσει να λειτουργεί υπέρ ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi με πληροφορίες απο εδώ