Η κατανάλωση τσιπς, γλυκών και η ευκολία ενός γρήγορου cheeseburger από το αυτοκίνητο μπορεί να φαίνεται ότι είναι σύγχρονοι γαστρονομικοί θεσμοί. Ωστόσο, η γοητεία του κόσμου για αυτό που σήμερα αποκαλούμε “πρόχειρο φαγητό” έχει ρίζες που εκτείνονται πολύ πίσω στην ιστορία, φτάνοντας μέχρι τα χρονικά της αρχαιότητας. Ενώ η σημερινή βιομηχανία γρήγορου φαγητού είναι ένα τεράστιο παγκόσμιο φαινόμενο, ίσως σας εκπλήξει να μάθετε ότι οι ταπεινές αρχές της μπορούν να εντοπιστούν στη μεσαιωνική Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αυτές οι γαστρονομικές απολαύσεις απευθύνονταν κυρίως σε ταξιδιώτες και στα λιγότερο εύπορα τμήματα της κοινωνίας, προσφέροντας ενδιαφέρουσα και μερικές φορές ασυνήθιστη κουζίνα. Σε αυτή την εξερεύνηση, θα εμβαθύνουμε στον ενδιαφέροντα κόσμο του μεσαιωνικού junk food, ρίχνοντας φως σε μερικές από τις γαστρονομικές πρακτικές του παρελθόντος.
Το Λονδίνο, μια πόλη γνωστή σήμερα για τα εμβληματικά ορόσημά της, τον πλούσιο βρετανικό πολιτισμό και την πολυσύχναστη μεγαλούπολη, δεν ήταν άλλο από ένα κέντρο εμπορίου και συναλλαγών κατά τον Μεσαίωνα. Ωστόσο, η εποχή χαρακτηριζόταν από εκτεταμένη φτώχεια, η οποία δημιουργούσε μια έντονη αντίθεση με τις ακμάζουσες εμπορικές δραστηριότητες της εποχής. Για πολλούς από τους λιγότερο τυχερούς κατοίκους του Λονδίνου, η πράξη της προετοιμασίας γευμάτων στο σπίτι δεν ήταν μόνο θέμα ταλαιπωρίας αλλά συχνά μια εντελώς αδύνατη λύση. Ο εξοπλισμός μαγειρέματος και το καύσιμο ήταν πολυτέλειες που πολλοί απλώς δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά.
Επιπλέον, οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι της πόλης συχνά κατοικούσαν σε κατοικίες ενοικιαζομένων διαμερισμάτων, μια μορφή υπερπλήρους αστικής στέγασης που στερούνταν βασικής επίπλωσης, πόσο μάλλον εστίας για μαγείρεμα. Χωρίς πρόσβαση σε εστία, το καθήκον του μαγειρέματος γινόταν μια σχεδόν ακατόρθωτη δοκιμασία, καθώς θα γέμιζε αναπόφευκτα τα σπίτια τους με καπνό, με κίνδυνο τόσο την ταλαιπωρία όσο και την πιθανή καταστροφή των ήδη φτωχών κατοικιών τους. Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες του μεσαιωνικού Λονδίνου στράφηκαν προς τα μαγειρεία ως πρακτική λύση στις μαγειρικές τους ανάγκες, αποτελώντας ουσιαστικά τον πρόδρομο του σύγχρονου εστιατορίου για φαγητό.
Αυτά τα μαγειρικά καταστήματα, που θυμίζουν τα σημερινά 24ωρα ταχυφαγεία, εμφανίστηκαν κατά μήκος των όχθων του ποταμού Τάμεση. Ήταν ανοιχτά κάθε μέρα, προσαρμόζοντας τα μενού τους ανάλογα με την εποχιακή διαθεσιμότητα των υλικών. Ωστόσο, η εμπειρία ήταν αρκετά διαφορετική από τη σύγχρονη υπηρεσία drive-thru. Αντί να περάσουν με άλογο ή άμαξα, οι πελάτες έκαναν μια χαλαρή βόλτα μέχρι αυτές τις εγκαταστάσεις για να αγοράσουν τα επιθυμητά ζεστά γεύματα. Άλλοι επέλεγαν να αγοράσουν το φαγητό τους και στη συνέχεια να το πάρουν στο σπίτι τους για να το απολαύσουν με την ησυχία τους, καθώς η κατανάλωση ενός πιάτου φαγητού σε δημόσιο χώρο δεν ήταν πάντα η αγαπημένη γευστική εμπειρία.
Παρόλο που τα ταχυφαγεία ήταν πιο γνωστά στο Λονδίνο, δεν περιορίζονταν σε καμία περίπτωση μόνο σε αυτή την πόλη. Το Μπρίστολ, ένα άλλο πολυσύχναστο μεσαιωνικό αστικό κέντρο, διέθετε τη δική του ” σειρά μαγειρείων”. Αυτά τα καταστήματα προσέφεραν ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία φαγητού, η οποία περιελάμβανε πουλερικά, ψάρια και άλλα. Τα μαγειρεία του Μπρίστολ ήταν πρώτοι πρωτοπόροι στην τέχνη της προσέλκυσης πελατών μέσω της δύναμης του αρώματος. Τοποθέτησαν στρατηγικά τον εξοπλισμό μαγειρέματος έξω από το κατάστημα, εξασφαλίζοντας ότι η σαγηνευτική μυρωδιά των απολαυστικών πιάτων τους θα διαχέεται στους δρόμους, προσελκύοντας τους περαστικούς για ένα γρήγορο και ικανοποιητικό γεύμα.
Αυτά τα μαγειρεία σερβίριζαν μια ποικιλία τροφίμων, καλύπτοντας τις ποικίλες προτιμήσεις της πελατείας τους. Ορισμένα ειδικεύονταν στα γλυκά, ενώ άλλα έγιναν γνωστά για τις τηγανίτες και το ψωμί τους. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ αυτών των μεσαιωνικών πρωτοπόρων του γρήγορου φαγητού, τα μαγαζιά με κρεατόπιτες αναδείχθηκαν σε ιδιαίτερα δημοφιλή καταστήματα. Αυτές οι κρεατόπιτες, αν και δεν είχαν την πολυπλοκότητα και την ποικιλία των σημερινών μπιφτεκιών fast-food, είχαν μια ομοιότητα υπό την έννοια ότι παρείχαν μια κινητή, χορταστική και ικανοποιητική επιλογή για όσους βρίσκονταν εν κινήσει.
Ας μην ξεχάσουμε όμως να εξερευνήσουμε σε βάθος τον ενδιαφέροντα κόσμο των μεσαιωνικών κρεατόπιτων.
Καθώς επιχειρούμε να εισχωρήσουμε περισσότερο στο γαστρονομικό τοπίο του Μεσαίωνα, συναντάμε τις κρεατόπιτες, τους προδρόμους αυτού που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως τα σημερινά χάμπουργκερ ντράιβ ιν – αν και χωρίς τις συνοδευτικές πατάτες και την κόλα. Αυτές οι αλμυρές λιχουδιές δεν ήταν μόνο χορταστικές αλλά και εξαιρετικά εύκολα μεταφερόμενες, γεγονός που αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό ενός προϊόντος γρήγορου φαγητού, ακόμη και στον Μεσαίωνα.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι μεσαιωνικές κρεατόπιτες δεν ήταν χωρίς τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες τους. Ένα σημαντικό ζήτημα ήταν η χρήση υποβαθμισμένου ή ακόμη και χαλασμένου κρέατος.
Το Video “Πώς ήταν το μεσαιωνικό junk food; // Άκου να δεις!” έχει προβληθεί 6504 φορές με 247 Likes & ενσωματώθηκε απο το κανάλι Άκου να δεις!. Δείτε το στο Youtube εδώ