«Στην κοιλάδα που δε βλέπει αυγή, είπαν πάμε… κι όπου βγει». Αυτές οι σκληρές, φορτισμένες λέξεις είναι το τραγούδι που έγραψε ο 17χρονος Πέτρος Μιμίκος, μαθητής της Γ’ Λυκείου που ζει σε χωριό των Σερρών. Ένα νεανικό πρόσωπο που, μπροστά στην ασύλληπτη απώλεια, μετέτρεψε τον δικό του πόνο σε μουσική και λόγο — ένα μικρό μνημόσυνο για τις 57 ψυχές που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Στο μοιραίο IC62, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, βρίσκονταν αγαπημένα πρόσωπα φίλων του νεαρού — μια πραγματικότητα που έκανε την τραγωδία ακόμη πιο κοντινή και προσωπική για τον ίδιο. Ο Πέτρος, που παίζει κιθάρα, τραγουδά και παρακολουθεί μαθήματα βυζαντινής μουσικής, εξηγεί στο thestival.gr ότι έτσι επιλέγει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του: μέσα από νότες και στίχους.
Η εικόνα της κοιλάδας των Τεμπών, όπου 57 άνθρωποι ταξίδευαν από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη και δεν έφτασαν ποτέ, συγκλόνισε τον μαθητή και τον ώθησε να γράψει. «Με τις εικόνες που βλέπουμε, έχουμε όλοι μια συγκίνηση και συμπόνια για τις οικογένειες που διαλύθηκαν. Είχα βγει με τους φίλους μου την Παρασκευή μετά το δυστύχημα και στην επιστροφή έγραψα μερικούς στίχους και τους ανέβασα στο Facebook. Δεν σκέφτηκα να κάνω ηχογράφηση. Μετά μου βγήκε σαν τραγούδι», λέει.
«Μου είπαν ότι είναι τραγική η κατάσταση που βιώνουν. Παντού υπάρχει ένα γιατί, πολλή λύπη και θυμός», προσθέτει, περιγράφοντας το συλλογικό σοκ που νιώθει η κοινωνία. Οι στίχοι του αγγίζουν ακριβώς αυτή τη ρωγμή: τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της, τον αποχωρισμό ενός ζευγαριού, την καταστροφική φωτιά που έσβησε ζωές και διέλυσε οικογένειες.
Η φράση «κοιλάδα που δε βλέπει αυγή» λειτουργεί ως μεταφορά μιας πληγής που μοιάζει να μένει ανοιχτή — σαν μια κατάρα που στοιχειώνει όχι μόνο το τόπο του δυστυχήματος, αλλά και την ψυχή ολόκληρης της χώρας. Ο ίδιος ο Πέτρος εξηγεί: «Σκέφτηκα πρώτα τη μητέρα που έχει χάσει το παιδί της. Έβαλα τις φράσεις που ακούσαμε όλες αυτές τις μέρες. Με συγκίνησαν πολύ. Δεν ήταν σκοπός να το μελοποιήσω, αλλά μου βγήκε. Δίστασα να το ανεβάσω».
Η νεανική του ταπεινότητα είναι εμφανής όταν συμπληρώνει: «Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει αυτό, δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς μου βγήκε. Ένιωσα τα συναισθήματα και τα εξωτερικεύω μέσα από τη μουσική. Είναι τρόπος έκφρασης». Σε στιγμές όπου οι λέξεις μοιάζουν λίγες, η φωνή ενός νέου που επιχειρεί να μεταφέρει τον πόνο σε μελωδία γίνεται, έστω και για λίγο, γέφυρα ανάμεσα στην ατομική οδύνη και τη συλλογική μνήμη.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi
Το Video “Τέμπη: “Στην κοιλάδα που δε βλέπει αυγή” 17χρονος έγραψε τραγούδι στη μνήμη των 57 νεκρών” αναρτήθηκε 21/09/2025 στο Youtube κανάλι Kontra Channel