«Πώς κοιμούνται αυτοί;» — Με αυτή την ερώτηση ξεκινάει η συνομιλία με τον Θανάση Λάλα, και σ’ αυτή τη μία φράση συμπυκνώνεται το βασικό παράπονο μιας κοινωνίας που νιώθει προδομένη: η οργή απέναντι σε μια πολιτική τάξη που ζει σαν να μην έχει συνέπειες το έργο της.
Ο δημοσιογράφος και δημιουργός δεν κρύβει την αγανάκτηση: όχι απλώς για την ατομική περίπτωση μιας απεργίας πείνας — ενός πατέρα που ζητά να μάθει από τι πέθανε το παιδί του — αλλά για τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό σύστημα μετέτρεψε αυτή την τραγωδία σε ρητορική μάχη, σε λεία μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων και δημοσιοσχεσιτικών αποπροσανατολισμών. «Αντί να είναι το ζήτημα τι συνέβη και ποιος φέρει την ευθύνη», λέει, «έγινε μια αντιπαράθεση για πρόσωπα, για μυθεύματα, για δημοσκοπήσεις που δοκιμάζουν το επίπεδο εμπιστοσύνης».
Η συζήτηση δεν μένει μόνο στην οργή. Επιστρέφει στα στοιχεία: δημοσκοπήσεις που δείχνουν βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης στους φορείς εξουσίας, καταγγελίες για συγκάλυψη, αργές ή αναποτελεσματικές διαδικασίες στη δικαιοσύνη, και την προσδοκία ότι «κάποιος άλλος» — εδώ αναφέρεται στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία και συγκεκριμένα στην Κοβέση — θα καταφέρει να βγάλει άκρη εκεί όπου η εσωτερική μηχανή φαντάζει αδύναμη. Η έκφραση αυτή δεν είναι έλλειψη πίστης στο κράτος· είναι ο πόνος ανθρώπων που έχασαν παιδί και βλέπουν να χάνεται και το δικαίωμα στην αλήθεια.
Κεντρικό θέμα της συνομιλίας: η μετατροπή της πολιτικής σε διαχείριση ισχύος και προσωπικών συμφερόντων. Ο Θ. Λάλας καταγράφει με σκεπτικισμό και ειρωνεία τον τρόπο με τον οποίο άνθρωποι που ασκούν δημόσια λειτουργήματα λένε «ανοησίες» και συμπεριφέρονται σαν να απευθύνονται μόνο σε μια μικρή βάση ψηφοφόρων. Από τα σκάνδαλα στις κοινοτικές επιδοτήσεις έως τα «ποθεν έσχες» που βγάζουν προκλητικά ασύνηθες πλούτο, η εικόνα είναι αυτή ενός συστήματος που αντλεί τη νομιμοποίησή του από την άνεση λίγων και τις μηχανιστικές πρακτικές διαχείρισης.
Η κουβέντα ακουμπά και τα μεγάλα ζητήματα της καθημερινότητας: την ακρίβεια, την ενέργεια, την περιρρέουσα αίσθηση ότι οι πολιτικές αποφάσεις εξαρτώνται πιο πολύ από το κομματικό συμφέρον και τις δημοσκοπικές ανησυχίες παρά από το δημόσιο συμφέρον. «Μας ενδιαφέρει αν έχουμε λεφτά στην τσέπη», λέει, «αλλά δεν είναι το μοναδικό μας αξίωμα». Και προειδοποιεί: αυτή η αποσύνθεση αξιών είναι επικίνδυνη για τον κοινωνικό ιστό.
Μια άλλη πλευρά της συζήτησης αναδεικνύει την κοινωνική αδράνεια: ο κόσμος «παρακολουθεί σε αφασία», παγιδευμένος ανάμεσα στην καθημερινή επιβίωση και την απογοήτευση. Η απόγνωση, επισημαίνει, μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές εκπλήξεις — άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων ή επιλογές που θα εκμεταλλευτούν την κοινωνική αποστροφή. Η σύγκριση με ευρωπαϊκές αντιδράσεις — διαδηλώσεις για μικρές αυξήσεις και κυρώσεις σε πρόσωπα εξουσίας — λειτουργεί ως παράδειγμα για το πού μπορεί να οδηγήσει η αδράνεια.
Την ίδια στιγμή, ο Λάλας αρνείται ευθέως να μεταβεί από τον ρόλο του παρατηρητή σε αυτόν του πολιτικού: «Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω πολιτικός», δηλώνει. Για εκείνον, η δημοσιογραφία και η κριτική απέναντι στην εξουσία είναι υποχρέωση· το να περάσει κάποιος στην άλλη πλευρά θα ακύρωνε την αξιοπιστία του ως φωνή των αθέατων. Όμως αναγνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν στον Τσίπρα ή σε άλλες προσωπικότητες μια πιθανή διέξοδο — είτε ως πολιτικό μέγεθος είτε ως συσπείρωση διαμαρτυρίας — και ότι ο πολιτικός χάρτης αλλάζει, με τους φόβους και τις ευκαιρίες του.
Δεν λείπουν οι αιχμηρές παρατηρήσεις για την κοινωνική ανισότητα και την ηθική του κέρδους: δάνεια, ακίνητα, «ρεμoύλα», επιδοτήσεις που χάνονται, ευκαιρίες που εκτρέπονται σε λίγους. Αυτά τα φαινόμενα — σημειώνει — δεν είναι τεχνικά ζητήματα, αλλά συμπτώματα μιας βαθύτερης κρίσης αξιών και θεσμών.
Κλείνοντας, η συζήτηση παίρνει τόνο λιγότερο απαισιόδοξο και περισσότερο αναστοχαστικό. Αυτό που λείπει, επαναλαμβάνει, δεν είναι μόνο μια άλλη «μεταρρύθμιση» ή ένα επιπλέον επίδομα, αλλά ένα κοινό όραμα. «Μας λείπει το όνειρο», λέει. Το πολιτικό σύστημα δεν πρέπει μόνο να διαφθείρει· μπορεί, θεωρητικά, να εμπνεύσει. Κάποιος που θα δώσει ξανά ελπίδα και όραμα, όχι με κούφια λόγια αλλά με σταθερές πολιτικές — αυτός, σύμφωνα με τον συνομιλητή, έχει τη μεγαλύτερη δυνατότητα να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
Η συνέντευξη με τον Θανάση Λάλα δεν είναι απλώς μια καταγραφή θυμού. Είναι μια πρόσκληση σε ρεαλισμό και σε ειλικρινή αυτοκριτική: της πολιτικής τάξης, των θεσμών, αλλά και της κοινωνίας που ανέχεται ή ανέχεται να ανέχεται. Και, πάνω απ’ όλα, μια υπενθύμιση ότι η επανεκκίνηση δεν θα έρθει από την εξουσία που τρέφεται από την ίδια της την παρακμή· θα ξεκινήσει από εκείνους που θα τολμήσουν να οραματιστούν ξανά συλλογικά.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi
Το Video “Οργή Θανάση Λάλα:«Είναι Καραγκιόζηδες» «Η αλητεία, ο διασυρμός και η διαφθορά έχουν γίνει κορώνα»” αναρτήθηκε 04/10/2025 στο Youtube κανάλι Kontra Channel