Το “Chris Rea – The Road to Hell Pt 2 (Official Music Video)” είναι από εκείνα τα κλασικά στιγμιότυπα της βρετανικής ροκ που καθόρισαν όψη και ήχο στα τέλη των 80s. Το τραγούδι αποτελεί το ραδιοφωνικό σκέλος (Part 2) του διμερούς έπους “The Road to Hell” από το ομώνυμο άλμπουμ του 1989, με το Part 1 να λειτουργεί ως ατμοσφαιρική εισαγωγή. Το επίσημο βίντεο κλιπ, με εικόνες δρόμων, προβολέων και αστικών τοπίων, δένει ιδανικά με το θέμα της “διαδρομής προς την κόλαση” στη σύγχρονη, υπερχρεωμένη μητρόπολη. Παρακάτω θα βρείτε χρήσιμες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, το άλμπουμ και το ίδιο το κομμάτι: χρονολογία κυκλοφορίας, θέσεις στα charts, σύνοψη στίχων και το πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκε.
Ο Chris Rea (Christopher Anton Rea, γενν. 1951, Middlesbrough, Αγγλία) είναι τραγουδοποιός και κιθαρίστας ιταλοϊρλανδικής καταγωγής, γνωστός για τη βραχνή φωνή και το χαρακτηριστικό slide παίξιμό του. Ξεκίνησε στα τέλη των 70s, γνωρίζοντας πρώτη διεθνή επιτυχία με το “Fool (If You Think It’s Over)” (1978), και εδραίωσε την πορεία του τη δεκαετία του ’80 με άλμπουμ όπως τα “Shamrock Diaries” (1985), “On the Beach” (1986) και “Dancing with Strangers” (1987). Το 1989 έφτασε στην εμπορική κορύφωση με το “The Road to Hell”, που έγινε σημείο αναφοράς στη δισκογραφία του, ενώ ακολούθησε το εξίσου επιτυχημένο “Auberge” (1991).
Η δισκογραφία του είναι εκτενής και πολυσχιδής: από τα ποπ/ροκ των 80s πέρασε σε βαθύτερο μπλουζ ύφος από τις αρχές των 00s, με έργα όπως “Stony Road” (2002), “The Blue Jukebox” (2004) και το μνημειώδες box-set “Blue Guitars” (2005). Στα σημαντικά projects του ανήκουν επίσης το κινηματογραφικό/ηχητικό “La Passione” (1996) και το “Santo Spirito Blues” (2011), που συνοδεύτηκε από ντοκιμαντερίστικες ταινίες. Έχει περιοδεύσει εκτεταμένα στην Ευρώπη, παραμένοντας ιδιαίτερα δημοφιλής σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ολλανδία και Σκανδιναβία. Παρά σοβαρά προβλήματα υγείας γύρω στο 2000, επέστρεψε στη δισκογραφία και τη σκηνή, επηρεάζοντας αισθητά τη θεματική και τον ήχο του προς πιο “μπλουζ” κατεύθυνση.
Το “The Road to Hell (Part 2)” κυκλοφόρησε το 1989 ως single και μπήκε στο Top 10 του Ηνωμένου Βασιλείου, βρίσκοντας ισχυρή απήχηση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ο Rea το εμπνεύστηκε κολλημένος στην κίνηση του αυτοκινητόδρομου γύρω από το Λονδίνο: οι ουρές, οι καπνοί και οι προβολείς έγιναν εικόνες-σύμβολα μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο. Οι στίχοι σκιαγραφούν ένα ζοφερό αστικό τοπίο: ένα ποτάμι “δηλητηριασμένο”, φόβος βίας που “πνίγει” τα χαμόγελα, και δρόμοι μπλοκαρισμένοι “με πίστωση” — ένας ποιητικός αλλά ωμός σχολιασμός για την υπερχρέωση, τον κοινωνικό άγχος και την ψευδαίσθηση της τεχνολογικής προόδου. Η παραγωγή, με μελωδική slide κιθάρα και παλλόμενο ρυθμό, δίνει στο μήνυμα ένταση και κινηματογραφική κλίμακα.
Στο βίντεο, ο Rea εμφανίζεται μέσα σε μεταλλική, νυχτερινή αισθητική, όπου οι αυτοκινητόδρομοι και τα φώτα της πόλης λειτουργούν ως οπτικές μεταφορές για την ασφυκτική καθημερινότητα. Το concept εξυπηρετεί τον διπλό χαρακτήρα του έργου: ο δρόμος ως πραγματικός χώρος και ως ψυχική διαδρομή προς τα όρια της αντοχής. Η επιτυχία του τραγουδιού, μαζί με διαχρονικά κομμάτια όπως το “On the Beach” και το “Driving Home for Christmas”, εδραίωσε τον Rea ως καλλιτέχνη που μετατρέπει το οδικό ταξίδι σε μουσική αλληγορία.
Στο παρόν αφιέρωμα θα βρείτε συγκεντρωμένα: βασικά στοιχεία για τον καλλιτέχνη και τη διαδρομή του, συνοπτική βιογραφία και σταθμούς της δισκογραφίας/φιλμογραφίας του, στοιχεία για την κυκλοφορία του “The Road to Hell (Pt 2)” (έτος, επιτυχία στα charts), καθώς και καθαρή σύνοψη των στίχων και του κοινωνικού τους σχολίου. Ένα τραγούδι-ορόσημο που, δεκαετίες μετά, παραμένει επίκαιρο.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi. Το Video “Chris Rea – The Road to Hell Pt 2 (Official Music Video)” αναρτήθηκε 04/04/2019 στο Youtube κανάλι Chris Rea