Στο κρύο πρωινό έξω από τη βιβλιοθήκη της πόλης συναντήσαμε την Έβα — μια νεαρή κοπέλα που σε λίγο θα γίνει 17 ετών και που σχεδόν έναν χρόνο ζει στον δρόμο. Μιλάει ήρεμα, αλλά τα λόγια της κουβαλάνε μία ζωή γεμάτη βία, εξάρτηση και εγκατάλειψη. Η βιβλιοθήκη έχει γίνει για εκείνη κάτι σαν επικοινωνιακός σταθμός: το κινητό της χάλασε και εκεί πηγαίνει για να στείλει μηνύματα, να φορτώσει δύναμη και, κυρίως, να μείνει για λίγο ασφαλής.
Η Έβα περιγράφει με σαφήνεια τα γεγονότα που την έφεραν στο δρόμο. Επέστρεψε από πρόγραμμα αποτοξίνωσης, έκατσε για λίγο καθαρή αλλά υπέκυψε σε μια υποτροπή — και τότε η μητέρα της την έδιωξε από το σπίτι. «Μου είπε “φύγε”», λέει. Από τότε κυκλοφορεί ανάμεσα σε φίλους και μοναξιές, κοιμάται όπου βρει, και ανά διαστήματα καταφεύγει σε ουσίες για να αντέξει τις νύχτες και τον φόβο.
Η εξάρτηση της ξεκίνησε νωρίς: χασίς από την ηλικία των 12, έπειτα όξινες ουσίες και κοκαΐνη στην εφηβεία. Όταν ήταν 15, αναφέρει, την «πήρε» ένας άντρας που την εξέμεταλλεύτηκε σε ποικίλα επίπεδα — την εκπόρνευσε και τη βίασε ψυχολογικά και σωματικά. Δύο μήνες μετά κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά οι πληγές και ο φόβος παρέμειναν. Φοβάται να αναφέρει σε επίσημους φορείς το τι συνέβη, διότι πιστεύει ότι αυτός ο άνθρωπος θα την αναζητήσει και θα την εκδικηθεί.
Παρά τις τραυματικές εμπειρίες, η Έβα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Παρακολουθεί περιστασιακά συναντήσεις Ανώνυμων Αλκοολικών και Ανώνυμων Ναρκωτικών για να βρει στήριγμα. Προσπάθησε να μείνει σε καταφύγιο, αλλά ισχυρίζεται ότι βγήκε και από εκεί — «το σύστημα δεν νοιάζεται», μας είπε. Επιπλέον, η οικογενειακή της κατάσταση είναι εκρηκτική: η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή, οι συγκρούσεις τους καταλήγουν συχνά σε φασαρίες και σε κλήσεις στην αστυνομία. Σύμφωνα με την Έβα, οι αρχές πολλές φορές αντιμετωπίζουν εφήβους σαν να είναι μόνο «δραπετεύοντες» και όχι θύματα που χρειάζονται προστασία.
Οι πρακτικές δυσκολίες είναι τεράστιες. Χωρίς κινητό, σταθερή διεύθυνση ή ταυτότητα, η αναζήτηση εργασίας και η πρόσβαση σε υπηρεσίες γίνονται σχεδόν αδύνατες. Η ίδια αναφέρει ότι έχει Αριθμό Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά χρειάζεται διεύθυνση για να ανοίξει λογαριασμό ή να βρει σταθερή εργασία. Θέλει να πάρει το απολυτήριο ΓΕΛ και να αποκτήσει επαγγελματική άδεια — ενδιαφέρεται για piercing και κουρέματα — ώστε να βρει μια βιώσιμη διέξοδο.
Παρά την κούραση και την απογοήτευση, η Έβα διατηρεί μια απλοϊκή αλλά βαθιά ελπίδα. Μιλάει για αναζήτηση της πίστης και για την ανάγκη μιας ανώτερης δύναμης που να την στηρίξει. Επιπλέον, στέλνει ένα μήνυμα σε όσους ζουν παρόμοια βιώματα: «Μην κρίνετε. Να είστε καλοί». Θέλει να θυμίζει στους άλλους ότι πίσω από κάθε «άστεγο» υπάρχει μια ιστορία που συχνά περιλαμβάνει κακοποίηση, εκμετάλλευση και εγκατάλειψη.
Από δημοσιογραφική σκοπιά, η ιστορία της Έβα δεν είναι μεμονωμένη. Αντιπροσωπεύει τα κενά ενός συστήματος που πολλές φορές αποτυγχάνει να προστατεύσει τους ανήλικους· την δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες χωρίς επίσημα έγγραφα· και την ευθραυστότητα των σχέσεων μέσα σε οικογένειες όπου υπάρχουν ψυχικές ασθένειες και βία. Ταυτόχρονα, δείχνει την ανθρώπινη ικανότητα για αντίσταση και τη σημασία των απλών δομών — όπως η δημόσια βιβλιοθήκη — που προσφέρουν έναν ελάχιστο χώρο ασφάλειας.
Η Έβα ζητά λίγο φαγητό, έναν ασφαλή χώρο για να ξεκουραστεί και την ευκαιρία να αποκτήσει τα βασικά — διεύθυνση, ταυτότητα, εκπαίδευση. Αυτά θα της δώσουν την προοπτική να φύγει από τον δρόμο και να χτίσει μια άλλη ζωή. Μέχρι τότε, παραμένει εκεί, στην είσοδο της βιβλιοθήκης, με την αποφασιστικότητα ενός νεαρού ανθρώπου που έχει ήδη περάσει πολλά αλλά που, παρά τα όσα έχει ζήσει, επιμένει να ελπίζει και να προσπαθεί.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi. Το Video “16 year old girl Living On The Street (Homeless)” αναρτήθηκε 06/08/2025 στο Youtube κανάλι InRealTime