Μιλάω εκ μέρους όλων εκείνων που είμαστε πια χωρίς στέγη, εξαιτίας ενός συστήματος που αφήνει τους ανθρώπους στο έλεος των τραπεζών και των servicers. Περίπου 30.000 κατοικίες, πολλές από τις οποίες μπορεί να ήταν και οι δικές μας, πρόκειται να βγουν στην αγορά μέχρι το 2027. Και οι περισσότερες από αυτές είναι προϊόντα πλειστηριασμών — πλειστηριασμοί που μας εκτίναξαν από την πρώτη μας κατοικία.
Ήμουν ένας από τους πολλούς δανειολήπτες που βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Όταν οι τράπεζες αποφάσισαν να ξεφορτωθούν τα «κακά» δάνεια και να στραφούν στους πλειστηριασμούς, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που κατεβήκαμε απ’ τη σκάλα. Ξαφνικά, η στέγη μας, ο τόπος που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, μετατράπηκε σε αριθμό στις λίστες των servicers.
Η Intrum Hellas, η Cepal, η doValue Greece — όλα αυτά τα ονόματα μοιάζουν πια με φαντάσματα επικείμενης καταστροφής. Μιλούν για νομική και τεχνική τακτοποίηση των ακινήτων, αλλά για εμάς, αυτούς που τους έχουν αφαιρέσει την εξουσία να διατηρήσουν τα σπίτια τους, αυτό απλά δεν έχει σημασία. Για εμάς, οι λέξεις αυτές είναι κενές, άδειες από κάθε συναισθηματική αξία.
Μέσω ψηφιακών πλατφορμών και μεσιτικών γραφείων, ασχολούνται πλέον με την πώληση των σπιτιών μας, ενώ οι τιμές πιέζονται προς τα κάτω για να προσελκύσουν νέους αγοραστές. Ποιοι είναι αυτοί οι αγοραστές; Ίσως κάποιοι που δεν ξέρουν την ιστορία μας, δεν ξέρουν τι σημαίνει να χάνεις την πρώτη σου κατοικία. Η πρόθεση των servicers είναι απλή: να ξεφορτωθούν τα ακίνητα και να ελαχιστοποιήσουν το κόστος συντήρησης και φορολογίας.
Και οι τράπεζες; Σαν καρχαρίες στην αγορά ακίνητης περιουσίας, προσπαθούν να βρουν νέους δανειολήπτες που θα «φάνε» τους όρους τους. Η Τράπεζα Πειραιώς, για παράδειγμα, διαθέτει 10.000 ακίνητα αξίας 3,6 δισ. ευρώ. Εμείς, όμως, πού είμαστε; Στην απώλεια και στην αβεβαιότητα, με το βάρος των χρεών να μας πνίγει.
Η Εθνική Τράπεζα ετοιμάζει τις δικές της πλατφόρμες για να πουλήσει τα «κακά» ακίνητά της, ενώ η Eurobank προσπαθεί να επενδύσει στην ανησυχία μας, ώστε να μας πείσει ότι υπάρχουν ευκαιρίες. Αλλά πια, όλες αυτές οι ευκαιρίες μυρίζουν προδοσία. Σπιτικά που κάποτε ήταν τα ιερά μας καταλύματα, τώρα γίνονται απλώς αριθμοί σε μια ψηφιακή αγορά.
Είναι τραγικό, αλλά αληθινό: Το σύστημα δεν μας προστατεύει. Υποσχόμαστε στους εαυτούς μας να μην ξεχάσουμε τις δυσκολίες που περάσαμε. Ίσως είμαστε οι χαμένοι, αλλά οι φωνές μας θα ακουστούν και σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα που προσπαθούν να επιβάλουν οι τράπεζες και οι servicers. Το σπίτι μας δεν είναι απλώς ένα ακίνητο. Είναι η ζωή μας.