Never on Sunday (Ποτέ την Κυριακή) – Μελίνα Μερκούρη, Γιώργος Φούντας, Jules Dassin HD – Ταινία

Η ταινία Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday, 1960) παραμένει μία από τις πιο γλυκόπικρες και γοητευτικές εικόνες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Με φόντο τον πολύβουο Πειραιά και πρωταγωνίστρια την ανεξάρτητη, γεμάτη ζωή Ιλίας (Melina Mercouri), ο Jules Dassin υφαίνει μια ρομαντική κωμωδία που συνδυάζει χιούμορ, ανθρωπιά και φιλοσοφικές στοχασμούς για τον πολιτισμό και την ευτυχία.

Σύνοψη (πλοκή):
Η Ιλίας, μια ανεξάρτητη και ανέμελη συνοδός του λιμανιού, είναι το επίκεντρο των συζητήσεων στην πόλη. Ο Αμερικανός διανοούμενος Homer Thrace (Jules Dassin), μαγεμένος από τον χαρακτήρα της, αποφασίζει να γίνει ο «Πυγμαλίωνας» της και να την μεταμορφώσει — ταυτόχρονα προσπαθεί να εξηγήσει την παρακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Όμως η Ιλίας δεν ανήκει σε κανέναν, και ο γοητευτικός Ελληνοϊταλός λιμενεργάτης Tonio διεκδικεί την καρδιά της. Ο Homer έχει μόνο δύο εβδομάδες για να την αλλάξει· στην πορεία, όμως, μαθαίνει ο ίδιος για τη ζωή και ίσως ανακαλύπτει το μυστικό της ευτυχίας.

Μικρές σημειώσεις για τη σημασία της ταινίας:
– Το τραγούδι «Τα Παιδιά του Πειραιά» (Manos Hatzidakis), που ερμηνεύει η Mercouri, ήταν το πρώτο τραγούδι από ξένη ταινία που κέρδισε Όσκαρ και έγινε διεθνές σύμβολο της ταινίας.
– Η ταινία απέσπασε διεθνή αναγνώριση: η Μελίνα Μερκούρη κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών (1960) και η ταινία έλαβε πολλαπλές υποψηφιότητες για Όσκαρ (μεταξύ άλλων Καλύτερης Ηθοποιού, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου).
– Το έργο αποτυπώνει με νοσταλγική διάθεση την εποχή και το πνεύμα μιας Ελλάδας γεμάτης χρώμα, μουσική και ανεπιτήδευτη χαρά.

Πληροφορίες σε λίστα:
Τίτλος ταινίας: Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday)
Χρονολογία: 1960
Είδος: Ρομαντική κωμωδία
Σκηνοθεσία: Jules Dassin
Σενάριο: Jules Dassin
Μουσική: Manos Hatzidakis
Ηθοποιοί: Melina Mercouri, Jules Dassin, Giorgos Foundas, Dimitris Papamichael, Aleka Katselli, Faidon Georgitsis, Nikos Fermas, Dimos Starenios

Μια τρυφερή και ζωηρή ωδή στον Πειραιά και στην ανεξαρτησία της ψυχής, που εξακολουθεί να συγκινεί ως κλασική στιγμή του παλιού ελληνικού σινεμά.