Από το Άιντχόφεν ο Νικόλας, πρώην τεχνικός αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, αφηγείται την πορεία του, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και την επιλογή του να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό. Η συνέντευξή του αποτυπώνει με ωριμότητα το προσωπικό κόστος της στρατιωτικής θητείας, αλλά και τη μεταβατική διαδρομή προς μια νέα επαγγελματική πραγματικότητα.
Αρχικά, ο Νικόλας εντάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία το 2014. Στη σχολή σπούδασε για δύο χρόνια και πήρε το πτυχίο του το 2016. Η πρώτη του μετάθεση τον έφερε στα Χανιά, στην 115 Πτέρυγα Μάχης, όπου ξεκίνησε την εκπαίδευσή του πάνω στα μαχητικά F‑16. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο κατάφερε να εργαστεί κανονικά στη γραμμή πτήσεων και να αναλάβει ευθύνες ως νέος μηχανικός. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φανταζόταν από όταν ήταν παιδί και ονειρευόταν αεροπλάνα.
Παρά το πάθος του για τα αεροσκάφη και την αίσθηση του καθήκοντος, σύντομα συνάντησε σκληρές πραγματικότητες: καθημερινός κόπος, ψυχολογική και σωματική πίεση, αλλά κυρίως οικονομική δυστοκία. Αναφέρει ότι ο πρώτος μισθός του ήταν περίπου 764 ευρώ, ποσό που καθιστούσε δύσκολη την αυτονομία ενός νεαρού ανθρώπου που έπρεπε να συντηρήσει και το νοικοκυριό του. Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε σε αδιέξοδο: δεν μπορούσε να καλύψει βασικές ανάγκες ή να δημιουργήσει ένα μικρό χρηματικό απόθεμα για μικρές έκτακτες ανάγκες, όπως μια ιατρική επίσκεψη.
Παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν αποποιείται την αξία της εμπειρίας που απέκτησε στη στρατιωτική υπηρεσία. Αναγνωρίζει ότι τα τεχνικά εφόδια, η πειθαρχία και η ευθύνη που του δόθηκαν αποτέλεσαν βήματα που τον οδήγησαν στην επόμενη καριέρα του. Ωστόσο, επισημαίνει πως αυτή η τεχνογνωσία δεν αμείβεται αναλόγως και πως η δυσανάλογη σχέση μεταξύ προσφοράς και ανταμοιβής ωθεί πολλούς νέους να αναζητήσουν αλλού καλύτερες συνθήκες.
Έτσι, μετά από δέκα χρόνια υπηρεσίας, ο Νικόλας πήρε την απόφαση να φύγει από την Ελλάδα και σήμερα εργάζεται στην Άιντχόφεν της Ολλανδίας ως μηχανικός παραγωγής σε εταιρεία που κατασκευάζει εξαρτήματα για μικροτσίπ — τη βιομηχανία των ημιαγωγών. Εκεί αξιοποιεί μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης και της εμπειρίας του: συναρμολόγηση, έλεγχος ποιότητας και ακρίβεια στην κατασκευή αποτελούν πλέον την καθημερινότητά του. Παρά το γεγονός ότι το κίνητρο δεν ήταν το χρήμα καθαυτό, αλλά η ποιότητα ζωής, ο ίδιος δηλώνει ότι στην Ολλανδία μπορεί να αποταμιεύει περισσότερο και να έχει καλύτερες συνθήκες.
Επιπλέον, επισημαίνει ότι δεν είναι μια μοναδική περίπτωση. Πολλοί Ελληνες, ιδίως από την Πολεμική Αεροπορία, έχουν ακολουθήσει παρόμοια διαδρομή προς χώρες όπου η τεχνογνωσία τους αξιοποιείται και αμείβεται καλύτερα. Αυτή η «διαρροή εγκεφάλων» αποτελεί, όπως λέει, μια πληγή για το ίδιο το κράτος, που επένδυσε στην εκπαίδευσή τους.
Το μήνυμά του προς τους νέους είναι σαφές και αποφασιστικό: να πιστεύουν στις δυνατότητές τους, να μην αφήνουν κανέναν να τους υποδείξει τα όρια, να δοκιμάζουν και να δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για το επόμενο βήμα. Παράλληλα, απευθύνει έναν απλό αλλά σκληρό προβληματισμό προς την ηγεσία: να μην είναι τυφλή στις πραγματικές συνθήκες ζωής και εργασίας των νέων επαγγελματιών, ώστε να μην επαναληφθούν παρόμοιες απώλειες ταλέντου στο μέλλον.
Το συμπέρασμα είναι ότι η προσωπική επιλογή και η αξιοποίηση της εμπειρίας μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους, αλλά παράλληλα απαιτούν πολιτικές που να στηρίζουν τους νέους επαγγελματίες ώστε να μη φεύγουν αναγκαστικά για να βρουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στο εξωτερικό.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi. Το Video “«Για αυτό παράτησα την Πολεμική Αεροπορία για τα εργοστάσια της Ολλανδίας»-Κύμα παραιτήσεων τεχνικών” αναρτήθηκε 11/10/2025 στο Youtube κανάλι newsbomb.gr