Cockney Rebel – ή, όπως καθιερώθηκαν λίγο αργότερα, Steve Harley & Cockney Rebel – είναι ένα από τα πιο ιδιοσυγκρασιακά σχήματα της βρετανικής glam/art rock σκηνής των early ’70s. Σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 1972 από τον τραγουδοποιό Steve Harley και τη χαρακτηριστική, θεατρική του αισθητική, παντρεύοντας καμπαρέ αναφορές με μπαρόκ pop και τολμηρές ενορχηστρώσεις. Η εμφάνισή τους στο The Old Grey Whistle Test του BBC το 1973, με το Hideaway, τους βρίσκει στο πρώτο, πιο θαρραλέο δημιουργικό τους κύμα – λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους και πριν τις μεγάλες mainstream επιτυχίες.
Ο αρχικός πυρήνας της μπάντας περιλάμβανε τους Steve Harley (φωνή), Jean-Paul Crocker (ηλεκτρικό βιολί/κιθάρα), Milton Reame-James (πλήκτρα), Paul Jeffreys (μπάσο) και Stuart Elliott (ντραμς). Η χώρα προέλευσης είναι το Ηνωμένο Βασίλειο και η μουσική τους υπογράμμιση βασίστηκε στην αντισυμβατική χρήση βιολιού, την ευφυή στιχουργία και τις μελωδίες που γέρνουν εξίσου προς την art rock και το ευρωπαϊκό καμπαρέ.
Δισκογραφικά, έκαναν ντεμπούτο με το The Human Menagerie (1973), έναν δίσκο που έθεσε τα θεμέλια του ύφους τους και ανέδειξε την ατμοσφαιρική πλευρά του συγκροτήματος. Το 1974 ακολούθησε το The Psychomodo με τα επιτυχημένα singles Judy Teen και Mr. Soft, ενώ έπειτα από ενδομπαντικές εντάσεις, ο Harley συνέχισε ως Steve Harley & Cockney Rebel με νέα σύνθεση. Το 1975 ήρθε η εκτίναξη με το Make Me Smile (Come Up and See Me), το οποίο ανέβηκε στο No.1 του βρετανικού chart, επισφραγίζοντας την ποπ-δραματουργική τους ταυτότητα. Ακολούθησαν τα Timeless Flight (1976) και Love’s a Prima Donna (1976), μαζί με τηλεοπτικές εμφανίσεις σε εκπομπές όπως το Top of the Pops και περιοδείες σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ευρώπη. Στα μετέπειτα χρόνια, υπήρξαν ανασυνθέσεις, ακουστικές περιοδείες και επιλογές από τον κατάλογό τους που συνέχισαν να επανεμφανίζονται στη συλλογική μνήμη.
Η ιστορία τους έχει και σκοτεινές σελίδες: ο μπασίστας Paul Jeffreys σκοτώθηκε το 1988 στην τραγωδία της Lockerbie, ενώ ο Steve Harley, κεντρική φυσιογνωμία και δημιουργική κινητήρια δύναμη, έφυγε από τη ζωή το 2024, αφήνοντας πίσω του μια παρακαταθήκη τραγουδιών με ιδιαίτερο στίγμα. Πολλά μέλη ακολούθησαν σημαντικές διαδρομές, με πιο γνωστό τον Stuart Elliott ως περιζήτητο ντράμερ σε ηχογραφήσεις και μεγάλες συναυλίες.
Το Hideaway είναι κομμάτι από το The Human Menagerie (1973) και αντιπροσωπεύει άριστα τον πρώιμο, ονειρικό και θεατρικό ήχο του σχήματος: πλούσιες γραμμές πιάνου, έντονη παρουσία βιολιού και ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στο εξομολογητικό και το σκηνικό. Στιχουργικά, πραγματεύεται τη φυγή και την εσωτερική απόκρυψη ως άμυνα απέναντι στην πίεση και τις μάσκες της κοινωνικότητας – ένα «καταφύγιο» όπου ο αφηγητής ξαναβρίσκει προοπτική και έλεγχο. Δεν κυκλοφόρησε ως αυτόνομο single, οπότε δεν καταγράφηκε σε επίσημες θέσεις charts, ωστόσο αναγνωρίζεται από τους φίλους του συγκροτήματος ως ένα από τα κομμάτια που κρυστάλλωσαν την αισθητική του πρώτου άλμπουμ.
Η ζωντανή ερμηνεία του 1973 στο The Old Grey Whistle Test καταγράφει τη μπάντα «ωμή» και δημιουργική, σε ένα πλατό που φημιζόταν για τη σοβαρή προσέγγιση στη μουσική και την απουσία περιττού εντυπωσιασμού. Είναι ένα στιγμιότυπο όπου οι Cockney Rebel προβάλλουν το καλλιτεχνικό τους manifest πριν την εμπορική τους αναρρίχηση, αναδεικνύοντας το μείγμα δεξιοτεχνίας και θεατρικότητας που θα τους έκανε ξεχωριστούς.
Στο παρόν βίντεο/άρθρο θα βρείτε συνοδευτικές πληροφορίες για το συγκεκριμένο performance του 1973, το πλαίσιο της εκπομπής, την τοποθέτησή του στον κύκλο προώθησης του πρώτου άλμπουμ, λεπτομέρειες για τη σύνθεση της τότε μπάντας, καθώς και περίληψη των στίχων του Hideaway, μαζί με στοιχεία για chart επιδόσεις όπου αυτές ισχύουν και συναφείς δισκογραφικές αναφορές.
Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi. Το Video “Cockney Rebel OGWT 1973 ‘Hideaway'” αναρτήθηκε 07/07/2014 στο Youtube κανάλι Andrew Gardner